Stanowiskiem Rady Miasta Tarnobrzega, rok 2019 został ustanowiony "Rokiem Wojciecha Wiącka"

Wojciech Wiącek urodził się dn. 28.XI.1869 r. w Machowie koło Tarnobrzega jako syn Magdaleny z Jacków i Walentego Wiącka.

Jako 17– letni młodzieniec zorganizował w Machowie Towarzystwo Bratniej Pomocy, którego głównym celem miała być pomoc finansowa w formie pożyczki, udzielanej zrzeszonym w Towarzystwie chłopom.

Końcem lat 90 – XIX w. W. Wiącek opracował Statut Towarzystwa – Handlowo – Przemysłowego pod nazwą „Bazar”, którego głównym celem działalności było zaopatrywanie w towary funkcjonujących na terenie miasta Tarnobrzega sklepów katolickich. Jednocześnie w sąsiedniej wiosce Ocice rozpoczął nauczanie dzieci języka polskiego i historii. Podczas pierwszego zebrania członków kółka rolniczego W. Wiącek wystąpił  z inicjatywą założenia w Machowie sklepu rolniczego.

W 1894 r. z inicjatywy W. Wiącka w Machowie została założona czytelnia, którą dzięki kontaktowi nawiązanemu za pośrednictwem dr Antoniego Surowieckiego z Wydziałem Krakowskiego Towarzystwa Oświaty Ludowej wyposażył w 84 książki. Skutkiem tego sukcesu było otwarcie w 1895 r. Czytelni Mieszczańskiej w Tarnobrzegu. Dnia 3 maja 1900 r. z inicjatywy W. Wiącka w Tarnobrzegu została założona Czytelnia i Biblioteka Towarzystwa Szkoły Ludowej, a z czasem W. Wiącek założył 8 dodatkowych placówek Towarzystwa Szkoły Ludowej w parafiach pow. tarnobrzeskiego. Za zasługi na polu krzewienia czytelnictwa w 1902 r. W. Wiącek został członkiem Zarządu Głównego, a w 1906 r. członkiem Rady Ogólnej Towarzystwa Szkoły Ludowej w Krakowie.

Kolejną z wielu inicjatyw W. Wiącka było założenie w 1896 roku jednego  z pierwszych w powiecie  tarnobrzeskim Towarzystwa Ochotniczej Straży Pożarnej  w Machowie.

W 1897 r. po odbyciu kursu mleczarskiego w Czernichowie pod Krakowem W. Wiącek założył w Machowie piekarnię i mleczarnię. Nawiązał współpracę z krakowskim Towarzystwem Rolniczym, Zarządem Głównym Kółek Rolniczych, Pierwszym Galicyjskim Towarzystwem Chowu Drobiu i Królików oraz Bankiem Krajowym i Bankiem Parcelacyjnym we Lwowie. Dzięki zdobytej wiedzy i doświadczeniu W. Wiącek unowocześnił swoje 4 morgowe gospodarstwo zakładając pierwszą w pow. tarnobrzeskim oborę zarodową czerwonego bydła polskiego, kurnik zarodowy kur krajowych zielononóżek, gęsi endemańskich, kaczek pekińskich oraz zaczął hodować gołębie.

Podczas wiecu odbytego w Tarnobrzegu w 1895 r. W. Wiącek został wybrany sekretarzem Komitetu Powiatowego oraz członkiem Rady Powiatowej. Ze względu na znaczne doświadczenie wynikające z dotychczas podjętych i zrealizowanych inicjatyw  dodatkowo powierzono mu referat przemysłu i handlu.

W 1900 r. Wiącek wystąpił do Wydziału Powiatowego w Tarnobrzegu   z wnioskiem w sprawie założenia Powiatowego Biura Pośrednictwa Pracy. Wniosek został zaakceptowany, a samego inicjatora wybrano do Zarządu tej organizacji.

Oprócz działalności społecznej W. Wiącek mocno angażował się w działalność niepodległościową. Korzystając z zaproszenia dnia 4 lipca 1890 r. uczestniczył  w  uroczystości sprowadzenia z Paryża do Krakowa zwłok A. Mickiewicza oraz Zjeździe Narodowym. Po powrocie z Krakowa celem rozbudzenia świadomości narodowej wśród mieszkańców pow. Tarnobrzeskiego, podjął się inicjatywy organizacji inscenizacji historycznych bitw m.in. pod Racławicami i Grochowem oraz innych okolicznościowych uroczystości związanych obchodami ważnych wydarzeń dot. dziejów naszego państwa.

Był w  składzie Rady zarządzającej Muzeum Polskim w Rapperswilu w Szwajcarii.

Pierwsze kroki swojej kariery politycznej związał z ruchem ludowym, a mianowicie jako sekretarz komitetu wyborczego z pow. tarnobrzeskiego w dniu 28 lipca 1895 r. uczestniczył w zjeździe delegatów okręgowych chłopskich komitetów wyborczych w Rzeszowie, podczas którego zostało założone Stronnictwo Ludowe.

W 1901 roku nawiązując współpracę z działaczami Związku Młodzieży Polskiej W. Wiącek wszedł w bliższe kontakty z działaczami grupy krakowskiej Ligi Narodów. W ich następstwie wystąpił do C.K. Starostwa w Tarnobrzegu z wnioskiem o uzyskanie zgody na wydawanie czasopisma poświęconego sprawom gospodarczo – społeczno – politycznym i narodowym pod tytułem „Głos Ziemi Sandomierskiej”. W rezultacie W. Wiącek został przyjęty  przez Zygmunta Balickiego do Ligi Narodowej.

W 1904 r. Wojciech Wiącek czynnie zaangażował się w działania na rzecz powołania do życia nowej organizacji politycznej to jest Stronnictwa Demokratyczno – Narodowego.

W związku ze zbliżającym się terminem wyborów do Rady Państwa w Wiedniu Rada Narodowa Stronnictwa Demokratyczno – Narodowego podczas posiedzenia w dniu 29 kwietnia 1907 r. zatwierdziła kandydaturę W. Wiącka. do Rady Państwa w Wiedniu. Podczas kampanii z posłami Fidlerem i Paduchem został celowo, niesłusznie oskarżony przez ludowców, czego skutkiem nie dostał się do wiedeńskiej Rady Państwa. W związku z zaistniałą sytuacją W. Wiącek prawie na 10 lat zaprzestał działalności politycznej pomimo oczyszczenia z zarzutów w procesie sądowym.

Podczas działań wojennych w latach 1914 – 1918 Wiącek zaangażował się w agitację niepodległościową prowadzoną na terenie zaboru rosyjskiego, gdzie organizował wiece i wygłaszał przemówienia, zaś od września 1915 r. w działalność biura werbunkowego Legionów Polskich w Sandomierzu.

Kandydując z ramienia Związku Ludowo – Narodowego w wyborach parlamentarnych dnia 12 listopada 1922 r został wybrany zastępcą senatora Ernesta Adama. W związku z śmiercią  Ernesta Adama w dniu 22.11.1926 r. Wiącek objął mandat senatora Rzeczypospolitej Polskiej. W dniu 23 lipca 1929 r. w uznaniu zasług za dotychczasową działalność, W. Wiącka odwiedził wizytujący te ziemie Prezydent Ignacy Mościcki. W 1936 r. za zasługi na polu pracy zawodowej i społecznej W. Wiącek otrzymał Brązowy Krzyż Zasługi, a w rok później Złoty Krzyż Zasługi.

W. Wiącek posiadał ogromny talent pisarski. Debiutował na łamach prasy już w 1887 roku. Pisał m.in. do Związku Chłopskiego, Przyjaciela Ludu, Przodownicy, Ojczyzny, a przez pewien okres czasu był redaktorem „Głosu Ziemi Sandomierskiej” oraz „Wieści Nadwiślańskich”.

Wojciech Wiącek zmarł 19.VII.1944 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Miechocinie. Zgodnie z jego wolą na jego grobie umieszczono napis:

„Najmilsza Ojczyzno moja

zmiłuj się nade mną

Gdy ja będę w grobie

I ludzie o mnie zapomną

Ty nie zapominaj”

Swoją ciężką, wytrwałą pracą na polu krzewienia kultury i oświaty wśród ludu, rozbudzaniem świadomości narodowej, walki z ciemnotą i wyzyskiem na wsi, a szczególnie w zakresie działalności konspiracyjnej na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości – zyskał sobie wśród mu współczesnych miano „Wiącka – Polaka”.

Wojciech Wiącek był patriotą, społecznikiem nie szczędzącym czasu dla braci chłopów, młodzieży, a przede wszystkim uciemiężonej Ojczyzny. Wszystko nad czym pracował świadczy, iż był wielką postacią na miarę czasów, w których przyszło mu żyć. Tym bardziej, jako wzór godny do naśladowania zasługuje na trwałą pamięć naszego narodu.